Prolog

"Zero emocji. Zero sentymentów.  Zero uczuć

Pamiętaj, że samotność to wszystko, co masz.

Pamiętaj, że samotność cię chroni."

Wysoka, samotna postać siedziała w fotelu z rękami złożonymi jak do modlitwy, czekając na to, co się miało wydarzyć. Kilka minut później, do pokoju obitego  elegancką tapetą wszedł mężczyzna ubrany w staroświecki, wykonany na drutach sweter.

-Wyprowadzam się- rzekł niebieskooki blondyn, wyglądający na pierwszy rzut oka na 29 latka. -Ale myślę, że już to wiesz, mam racje? - zapytał, siadając w fotel naprzeciwko swojego rozmówcy.

Postać skulona w fotelu obserwowała go w ciszy, bystrym i badawczym spojrzeniem niebieskozielonych oczu spoglądających spod burzy czarnych loków.

– Tak, masz rację. Wiem to od kilku dni – oznajmił z uśmieszkiem wyższości po dłuższej chwili milczenia. – Naprawdę myślałeś, że się o tym nie dowiem? – zapytał młody mężczyzna z cichym westchnieniem.

Blondyn roześmiał się bez krzty rozbawienia i pokręcił z politowaniem głową.

-Niech zgadnę, przeglądałeś mój telefon?-spytał, lustrując morderczym wzrokiem swojego rozmówcę.

-Naprawdę muszę ci odpowiedzieć? - powiedziała postać w fotelu.

-Kiedy? - zapytał mężczyzna w swetrze.

-Zgadnij - zażądał brunet.

-Kiedy spałem - oznajmił po chwili.

-Pudło.

-Wczoraj, jak zostawiłem go w domu?

-Patrzenie na ciebie, jak myślisz, aż boli.

-Mądrala- prychnął zniechęcony John Watson.- To kiedy?

-Spanie odpada. Masz lekki sen i chociaż cenię sobie umiejętność skradania, wolałem nie ryzykować. Wczoraj, jak wyszedłeś, byłem na miejscu zbrodni. Naprawdę nie wiesz kiedy?- zapytał brunet.

-Świsnełeś mi go może?- zapytał z wątpliwością blondyn, co wywołało lekki uśmiech na twarzy rozmówcy.

- Prysznic, John.- oznajmił wreszcie z politowaniem Sherlock Holmes.

Mierzyli się spojrzeniami kilka minut, aż wreszcie speszony doktor odwrócił wzrok.

-Jak się z tym czujesz?- zapytał wracając do głównego tematu.

-Jesteś lekarzem wojskowym, nie psychologiem - rzekł Holmes po chwili.

-Jestem też twoim przyjacielem- odgryzł mu się Watson

-Można tak powiedzieć- stwierdził wymijająco detektyw.

-Zachowujesz się jak dziecko! Myślałeś, że będę tu tkwić do końca życia?! - Zapytał w końcu podniesionym tonem - Będę tu nadal przychodzić! To, że się wyprowadzam, nie oznacza, że już się nie będziemy widywać czy znać! Nadal będziemy przyjaciółmi, tylko nie będziemy mieszkać razem!

-Wiem.- oznajmił brunet patrząc na przyjaciela. W tamtej chwili, chodż nie przyznałby się nawet przed samym sobą, poczuł ulgę. Wiedział że przywiązał się do Johna chociaż starał się żeby nie nawiązywać z nikim więzi i nie odczuwać do nikogo sympatii.

- Naprawdę bardzo się cieszę, że jesteś szczęśliwy. Gratuluje ci z całego serca i życzę tobie i Mary długich i pełnych radości dni - powiedział szczerze.

John przez chwilę tchwił w bezruchu.

-Dziękuję- powiedział dziwnie zdławionym głosem i odwrócił się, żeby wyjść, jednak przy drzwiach nagle się zatrzymał. - Mieszkam z tobą od ponad dwóch lat i nigdy nie widziałem, żebyś dał się ponieść emocjom, z małymi wyjątkami przy rozwiązaniu zagadek. - oznajmił, patrząc na niego.

-Lata praktyki- oznajmił z lekkim uśmiechem, nie zwracając na niego uwagę. Co wywołało głośne westchnienie jego towarzysza.

-Pani Hudson już szuka dla ciebie nowego współlokatora. Dała ogłoszenie do gazety. - oznajmił John, zamykając drzwi.

I tym samym zostawiając Sherlocka sam na sam ze swoimi myślami.

~~~~~~~~

I jak pierwsze wrażenia? 

mam nadzieję, że nie jest tak zle :)

Dodam coś więcej w sobotę

~Mentalistka