Rozdział I - ''Cichy wspólokator"

''Cholera.

Cholera, cholera, cholera. cholera.

Cholera!

Jak? Jak to się mogło stać?!?

Jak Ana? JAK?!''

Siedzę na ławce, przy 6 peronie na Kings Cross, z twarzą w dłoniach próbując powstrzymać potok łez, obficie lejący się z moich szarozielonych oczów. Jak mogłam zgubić mapę? Jak mogłam zgubić notatnik? Jak mogłam zgubić list!?

Już po mnie.

Oh! jebać mapę kupię nową! Ale co zresztą?

Mój oddech robi się coraz szybszy a łzy lecą coraz szybciej.

Ok Ana. Weś się w garść. Pomyśl. Uaktywnij te swoje mądre szare komóreczki.

Co by zrobił Poirot na twoim miejscu?

Na pewno by nie rozpaczał. Ani nie beczał, tak jak ty teraz.

Wycieram szybko oczy i policzki mokre od łez. Biorę kilka głębokich oddechów dopóki mój oddech się nie wyrównuje. I próbuje coś zrobić.

Muszę ich znaleść!

Ok, ok... Jestem Poirot. Jestem Poirot. Jestem Poirot... -powtarzam sobie w kółko.

I kiedy otwieram oczy, rzeczywiście czuję się jak Poirot.

Wstaje powoli z ławeczki i gładzę pomiętą spódnice. Jeszcze jeden głęboki wdech Ano.

Ok. teraz mogę myśleć jak Poirot.

Boże, chwała ci za to że nie piłam tej podwójnej whisky w pociągu.- myśli jeszcze mój zdradziecki umysł.

Ciii!! muszę się skupić! Zaczynam chodzić wzdłuż ławeczki, na której jeszcze przed chwilą siedziałam. Ok, od początku. Kiedy wychodziłam z pociągu jeszcze miałam i list i notatki. Co później robiłam? Poszłam do baru. A po barze? Do księgarni. Kiedy wchodziłam pamiętam że miała notatnik i ten głupi list. Co było po księgarni?...

O Merda...

Nie pamiętam.

No szare komóreczki! Przypomnijcie sobie! Zróbcie to dla mamusi!-krzyczę w myślach. I milknę na chwile w nadziej że ktoś ( lub coś ) mi odpowie.

Jednak słyszę tylko pustkę. I ciszę.

Chyba szare komóreczki poszły się jebać...

Znów z łzami w oczach zabieram swój bagaż i idę w stronę wyjścia. Na domiar złego przypominam sobie że nie mam gdzie się podziać.

Pięknie.

Nagle widzę rzuconą gazetę na chodnik. To chyba lokalny tygodnik.

A co mi tam. Przynajmniej se darmową gazetę pooglądam.

Podnoszę ją. Data jest z wczoraj. Szybko przewracam kilka stron aż nagle pewne ogłoszenie przekuwa moją uwagę.

Wynajem mieszkania.

Szukamy osoby chętnej do wspólnie piętro mieszkania.

W umowie wchodzi 1 sypialnia, kuchnia i salon.

Kuchnia i salon osoba będzie musiała dzielić z cichym współlokatorem.

Wynajem wynosiłby 250 Euro za miesiąc.

Zainteresowanych prosi się o kontakt z Panią Hudson

przy Baker Street 221B.

Stoję z otwartymi ustami.

Ale fart!

Nie mogę uwierzyć. Jestem w szoku.

No dobra całkiem miłym szoku.

250 za miesiąc?

Sypialnia, kuchnia, salon?

Cichy współlokator?

Baker Street ?

To jakiś żart? Proszę niech to nie będzie żart!

Baker Street to tak blisko mojej nowej agencji...

I tylko 250 euro miesięcznie!

Biegnę szybko do głównej drogi i łapię pierwszą lepszą taksówkę. Przy okazji prawie stratując wysokiego blondyna.

-Baker Street 221B, proszę- mówię do taksówkarze z wielkim uśmiechem kiedy wsiadam.

Wydaje mi się że jedziemy cała wieczność.

Jednak po 40 minutach jesteśmy na miejscu. Pałce taksówkarzowi i z lekkim uśmiechem pukam do zielonych drzwi ze złotym napisem ''221B''.

Po chwili otwiera mi chuda staruszka o dobrodusznym wyrazie twarzy i rudawych włosach.

-Dobry wieczór- witam się grzecznie z nieśmiałym uśmiechem.- Jestem Anastasia Wyatt, i przychodzę w sprawie wynajem mieszkania.

Po paru minutach siedzę w średniej wielkości salonie na 2 piętrze domu. Pani Hudson ogarnia kilka rzeczy zostawione przez mojego prawie (oby!) współlokatora i tłumaczy że to nasz salon. Oczywiście, pokazała mi już mój pokój i muszę powiedzieć, że się w nim zakochałam. Ogólnie mieszkanie już podbiło moje serce od pierwszego spojrzenia. Starsza pani jakby cztając mi w myślach pyta:

-No więc moja droga, podoba ci się mieszkanie? - Słowa wypowiada z londyńskim akcentem, pewnie mieszka tu już sporo czasu. Przy tym patrzy na mnie z ciekawością jestem pewna że jest szczerze zainteresowana wrażeniem jakim na mnie zrobił jej dom.

-Muszę wyznać, że już się w nim zakochałam- wyznaje z entuzjastycznym uśmiechem. - Naprawdę chciałabym tu zamieszkać- Wyznaje jej szczerze.

- Też mam taką nadzieję moja droga.- mówi staruszka z uśmiechem.

-Tak. Wie pani, chyba rzeczywiście zgodzę się na wynajem. Ale.. czy mogłabym już dziś się tu wprowadzić, jeśli zaakceptuje ofertę i zapłacę kwotę miesięczną?- pytam tonem proszącym i obserwuje bacznie staruszkę, próbując wyłapać jej reakcje.

-Ah! Oczywiście skarbie! - Wygląda na to że bardzo się cieszy, choć jest odrobinę zaskoczona. Tym lepiej dla mnie. Będę miała gdzie spać. Wyjmuje pieniądze i wyciągam rękę do Pani Hudson.

-Będę pani bardzo wdzięczna.. naprawdę nie mam gdzie się podziać- mówię z uśmiechem – To są pani.... - zaczynam ale nagle wysoka postać wkracza do pokoju i nie jestem w stanie wykrztusić nawet słowa.

Wysoki i szczupły mężczyzna stoi spetryfikowany przy drzwiach, z długim płaszczem zsuniętym do połowy ramion. Niebiesko - zielone oczy studiują mnie spod mokrej czupryny brązowych włosów. A eleganckie spodnie kleją się do szczupłych nóg.

Chyba nie wstanę.

Ana! Zamknij buzie!- krzyczy moja podświadomość.

Oczywiście moja genialna podświadomość ma racje. Ogarnij się Waytt!

Nie zauważyłam że zaczęło padać – myślę znów patrząc na jego łydki.

Cholera, chyba to zauważył.

Rumienię się.

Cholera do kwadratu.

W tych kilku sekund kiedy my studiujemy się nawzajem Pani Hudson wstaje powoli i podchodzi do bruneta, krzątając się koło niego jak szczęśliwy szczeniaczek po powrocie ukochanego pana.

-Oh, Sherlocku! Jesteś cały mokry! Idę ci przygotować ciepłą kąpiel, bo zachorujesz! ty przywitaj się z twoją nową współlokatorką i porozmawiajcie.- mówi wychodząc na korytarzu gdzie znajduje się moja sypialnia, łazienka i (o Boże .. ) JEGO sypialnia.

Jak ja kurwa zasnę dzisiaj wieczorem?

Młody mężczyzna, który jeśli dobrze zrozumiałam, nazywa się Sherlock ( Co za piękne imię....) uśmiecha się do mnie przyjażnie i muszę (czy dam radę?) wstać żeby uścisnąć mu rękę.

-Sherlock Holmes- mruczy potrząsając moją rękę. Ma przyjemny uścisk. Mocny, i jego ręka nie jest zbyt zimna, ani ciepła. Ani mokra. Dzięki Bogu.

-Anastasia Waytt. Ale mów mi Ana- uśmiecham się, patrząc mu w oczy. -Twoja nowa współlokatorka- dodaję próbując wyłapać jego reakcje.

Nie pokazuje żadnej reakcji.

Skurczybyk jest wyćwiczony.- myślę z irytacją.

-To kiedy się wprowadzasz?- pyta uprzejmie brunet.

Nie będę owijać w bawełnę.

-Dzisiaj- mówię z uśmiechem i bez skrupułów.

Może wreszcie doczekam się jakiejś emocji?

Widzę zaskoczenie.

a HA! Więc ty też masz emocje!

~~~~~~~~~~~~~~

Hej :) i co myślicie? ;3

w następym tygodni postaram się dodac coś o mentalizmie :D

mam nadzieję że ktoś to czyta ;)

a właśnie! jeśli to czytasz, zostaw po sobie jakiś znak ( mam na myśli komentarz ;) )

zawsze jest miło kiedy się czyta opinie na temat swoich prac,

nawet te krytyczne :)

~Mentalistka