Rozdział II- Kawa i herbatka ziołowa

''Zaskoczenie.

Czułem zaskoczenie.

Ile to już lat Sherlocku?

13? może 14?

Jak to jest poczuć to znowu po tylu latach?

Jak to jest nie czuć tylu emocji przez taki

długi czasu?

Niedobrze.''

Pół nagi mężczyzna leży na placach w swojej sypialni. Jego ciemne loki rozsypują się po poduszce jak mała, ciemna chmura, a oczy o niezwykłym kolorze, które za dnia wszystko uważnie obserwują i studiują, są zamknięte.

Przeciętny człowiek, pomyślałby,że właśnie śpi w najlepsze.

Myliłby się.

Sherlock Holmes właśnie przybywał w swoim Pałacu Pamięci.

‡

Znów byłem w salonie, z Nią. Kiedy wszedłem do domu i ją zobaczyłem, od razu wiedziałem że nie jest klientką.

Pomięta spódnica - przybywa z dala od Londynu.

Podpuchnięte oczy – płakała.

Walizka, Gotówka, którą wręcz pani Hudson, zmęczony wyraz twarzy.

Ah. Nowa współlokatorka.

Nawet ładna jest. Szaro - zielone oczy płoną własnym blaskiem. I te włosy. Mało kto posiada takie ciemnobrązowe włosy. Ma też dziwny akcent,

Ta urocza osóbka mnie zaskoczyła.

Po raz pierwszy od 14 lat.

Już ją lubię.

Wychodzę na korytarz Pałacu Pamięci i kieruje się w lewo. Po chwili znajduje się przed czerwono - kremowymi drzwiami.

Czas najwyższy popracować nad sprawą.

‡

Po tym jak mój uroczy ( No dobra. przystojny ) współlokator poszedł się kąpać, zapłaciłam pieniądze pani Hudson, poszłam do swojego pięknego pokoju i zaczęłam się rozpakowywać. Wkładam wszystkie moje ukochane ubrania do pięknej szafy, a buty układam na jej dnie.

Nadal się głowie, jakim cudem udało mi się zgubić ten pieprzony list..

Na myśl o tym nie szczęsnym kawałku papieru do oczów napływają mi łzy.

''Cholera, no!''- szybko wycieram oczy ręką.

W tym liście były rakomandacje, tajne informacje, zdjęcia, podpisy, tożsamośći moich byłych szefów i najlepszych ludzi w mojej branży.

I moje pieprzone CV.

Jestem w czarnej dupie.

No dobra CV mogę znowu napisać. Ale co z resztą?

Siadam na łóżku i w końcu daje upust całej rozpaczy w jedyny sposób jaki umiem.

Wybucham głośnym płaczem, jak mała dziewczynka.

''Usłyszą cię'' szepcze moja podświadomość.

Mam to gdzieś. Mam do tego prawo. Spieprzyłam sprawę.

Po paru chwilach jednak wciskam twarz w poduszkę i krzyczę w niej. Nie chcę żeby myśleli, że przyjęli pod dachem psycholkę.

Po półgodziny moczenia i krzyczenia w poduszkę, biorę głęboki wdech i siadam.

Ok, koniec. Muszę znaleźć ten list, w końcu nie mogę wrócić do domu i poprosić żeby mi napisali znów te listy. Moja duma by tego nie wytrzymała.

A zresztą i tak to niemożliwe.

Ponownie się kładę i patrząc w sufit zastanawiam się jak odnależć najważniejszy dokument w całym moim 25 letni życiu.

W końcu zasypiam.

‡

Kiedy Ana się budzi, jest już kawał po ósmej. Dziewczyna nie przejmuje się, nigdzie się nie wybiera.

'' Ciekawe co robi mój współlokator'' myśli, leżąc w ciepłym i mile pachnącym łóżku. Nagle na myśl o przystojnym brunecie, robi jej się za ciepło, wyskakuje z łóżka i kieruje się do łazienki żeby wziąć prysznic, po czym ubiera się w zieloną bluzkę z rękawami ¾ i czarne rurki. Do tego zielone vansy i lekki makijaż. I

dzę do kuchni i nastawia ekspres. Zawsze lubiłam wypić mocną kawę rano.

Nagle z korytarza słyszę kroki. I smarkanie.

''Fuu...''

W drzwiach widzę Jego, wycierający sobie nosa.

Nie wygląda tak atrakcyjnie jak wczoraj, ale taki rozgarnięty też jest niczego sobie. Siada przy stole i bierze głowę w dłoniach. Widać że jest bliski śmierci na nadmiar glutów.

Z litości robię mu herbatkę ziołową mojej mamy. Ona nigdy nie zawodzi.

Gotuję 2 szklanki wody i wsypuję w niej pół łyżeczki cynamonu i 3 gożdziki. Piękny zapach, zawsze przypomina mi moje dzieciństwo. Słodzę 2 łyżeczki i stawiam napar przed facetem, który oczywiście się nie rusza.

-A tak w ogóle, to dzień dobry- mówię. Koleś podnosi głowę i nieprzytomnie patrzy mi w oczy.

-Ah tak.. Cześć. - rzuca nosowym głosem. Mam ochotę zacząć chichotać, ale powstrzymuję się. Wyobrażam się jak musi się teraz czuć.

-Zrobiłam ci tisana* Zawsze pomaga na katar- oznajmuję z uśmiechem.

-Dzięki... - mówi słabym głosem i zaczyna pić miksturę. Między nami zapada krępujące milczenie, które panuje zawsze pomiędzy nowych znajomych.

-To.. czym się zajmujesz?-pytam niby z ciekawości, ale tak naprawdę nie interesuje mnie to. Nie liczę na nic ciekawego, zresztą.

-Jestem detektywem – konsultantem- jego głos ocieka dumą, o ile to możliwe, żeby człowiek z paskudnym katarem tak mówił. - Sam stworzyłem ten zawód.

Nagle w mojej główce – czy to dzięki kofeinie? A może szare komóreczki wróciły do życia? - zaświtał pewien pomysł.

-Jak dobry jesteś? - znów pytam niby mimochodem. Wątpię czy go nabram, ale warto spróbować.

-Jeśli kojarzysz sprawę którą gazety nazwali ''Studium w szkarłacie'' to masz przed sobą człowieka, który ją rozwiązał. - mówi pomiędzy jednym a drugim łykiem herbaty. Widać mu posmakowała. Jednak nie to mnie interesuje.

Rozwiązał sprawę w szkarłacie.

Jest więcej niż dobry.

Patrzę na niego z niedowierzeniem.

Dużo o tym słyszałam, sama też sporo myślałam o tej sprawię.

-Musisz mi pomóc.- mówię pod impulsem, który myślałam, że u mnie jest już wymarłym odruchem.- Muszę znaleźć pewien list, który wczoraj zgubiłam na King Cross.

Widzę zaciekawione spojrzenie Sherlocka.

-Dlaczego?

-Inaczej będzie dosyć nieprzyjemnie. Nie tylko dla mnie, ale też dla Anglii. A jeśli wpadnie w niepowołane ręce, może być niebezpieczne dla kilka grubych szych, które praktycznie rządzą we Francji, Włochach, Polski, Finlandii, Austrii i wielu innych krajach w Europie. I nie tylko.

-Co było w tym liści?

-Nie mogę powiedzieć.

-To powiedz czym się zajmujesz- docieka dalej.

-Tego też nie mogę.- mówię już nieżle zniecierpliwiona

-W takim razie- mówi patrząc mi w oczy, jakby oczekując mojej reakcji.- Nie pomogę ci.

-Dlaczego?!! -pytam trochę podnosząc głos. No dobrze, trochę więcej niż trochę.

-Bo nie chcesz mi powiedzieć, Kim jesteś, czym się zajmujesz ani co było w tym liście. Chociaż wydedukowałem już że jesteś kimś ważnym, przyjechałaś nie na stale do Anglii. Przenieśli cię, najprawdopodobniej coś spieprzyłaś albo zaawansowałaś. Stawiam na to drugie, poznaje to po twojej minie. Masz brata, pochodzisz gdzieś z Europy.. jeszcze nie rozszyfrowałem twojego akcentu i...

-STOP! -Krzyczę przerywając mu i gwałtownie wstając - zrozumiałam że jesteś dobry, i że mógłbyś napisać całe moje CV choćby na podstawię mojego wyglądu! Ale muszę wiedzieć czy podejmujesz się sprawy, inaczej pójdę do kogoś innego- mówię podniesionym głosem cała czerwona na twarzy. Co za arogancki dupek! Ja też tak potrafię!.

-Nikt nie jest tak dobry jak ja.

-W takim razie uruchomię swoje znajomość! - Co on sobie myśli? Że łaskę mi robi? Tak naprawdę pomagając mi, ratuje własny tyłek!

-Co będę z tego miał? - mówi też wstając.

-Mają wdzięczność! Wystarczy?! - krzyczę. Cholera, no co mam mu powiedzieć. On patrzy się na mnie z iskierkami rozbawienia w oczach. Potem podchodzi do mnie bardzo blisko, a ja tonę w jego oczach.

-Pracowałem dla Królowej, Współpracowałem z MI6. Za granicą mam kontakty z większością służb specjalnych. Dla moich usług płaci się informacjami, nie kasą. Więc jeśli znajdę ten twój cenny list, to odpowiesz na wszystkie moje pytania?- szepcze, coraz bardziej się przybliżając.

I po raz kolejny tego dnia odpowiadam impulsywnie – Tak.

~~~~~~~~~~~

tisana- fr. herbata ziołowa.

Cześć!

Ale jako pierwsze: ogromnie przepraszam.

Mam nadzieję że mnie zrozumiecie.

W szkole organizowaliśmy 2 akademie i ja brałam w nich udział.

I jeszcze ten konkurs śpiewacki, który wam wspomniałam.

Nie wygrałam, zresztą się tego nie spodziewałam.

A poza tym wszystkim jeszcze praca w ogródku itp.

Koszmar.

No w każdym razie mam nadzieję że wy mi wybaczycie,

a moje uciążliwe zakwasy zniknął bez śladu jak najszybciej.

Nie mogę powiedzieć, kiedy będzie kolejny rozdział,ale obiecuję że się pojawi

jak tylko się napiszę. Nie, nie popełniłam błędu pisząc ''się napiszę'' bo

TA historia i opowiadanie o Wyjątkowej piszą się same, jakby żyły

własnym życie, albo były już usłyszane, gdzieś wśród tłumu innych historii.

Nieważne.

Jeszcze chcę wam podziękować za miłe komentarze :)

naprawdę podnoszą na duchu i cieszą. Bo wiem że komuś to co piszę się podoba

i moja praca nie idzie na marne :)

Zachęcam jeszcze do obserwowanie (z lewej strony wciśnij guziczek!)

pozdrawiam ~Mentalistka